Wielu widzów podkreśla, że film jest tak mocny właśnie dlatego, że nie przesadza. Nie dramatyzuje. Mówi prawdę. Smarzowski oparł scenariusz na prawdziwych relacjach kobiet, co czuć w każdym kadrze. Ci, którzy wychodzą z sal, często mówią mi: „ To film, który każdy powinien zobaczyć choć raz, żeby zrozumieć, jak wygląda piekło za ścianą”.

 

Statystyki tylko potwierdzają skalę tego fenomenu i widzę to też w liczbie sprzedanych biletów. Już w pierwszy weekend „ Dom dobry” obejrzało 310 678 osób, co dało mu jedno z najlepszych otwarć w polskich kinach ostatnich lat. W drugim tygodniu frekwencja… wzrosła aż o 54 procent. To bardzo rzadkie. Po zaledwie dziesięciu dniach film przekroczył 1,2 miliona widzów. Każdego dnia widzę kolejki na salę, a po każdym seansie ta sama cisza, ten sam ciężar.

 

 

W „ Domu dobrym” szczególnie poruszające jest obalanie mitu, że przemoc dotyczy „ patologii”. Klienci kina bardzo często mówią po seansie, że film uświadomił im, jak bardzo przemoc może być ukryta w pozornie „ dobrych domach”. W mieszkaniach, które wyglądają idealnie na zdjęciach, w rodzinach, które na zewnątrz wydają się spokojne i szczęśliwe.

 

Twórcy współpracowali z organizacjami pomagającymi ofiarom przemocy, dzięki czemu film jest nie tylko mocny, ale też odpowiedzialny. Nie epatuje brutalnością - pokazuje ją wtedy, kiedy musi, by oddać prawdę o tym, przez co przechodzą kobiety. I to właśnie ten realizm sprawia, że widzowie nie potrafią od razu wyjść z emocji.

 

 

Każdego dnia słyszę od klientów, że film otwiera oczy, zmusza do rozmowy, do refleksji, a niektórych nawet do działania. To naprawdę coś więcej niż film. To doświadczenie, które zostaje na długo.

 

Po reakcjach widzów i po fragmentach, które sama widziałam, jestem pewna jednego: „ Dom dobry” to tytuł, który w tym roku zdecydowanie nie może przejść niezauważony.

Choć nie widziałam jeszcze całego „Domu Dobrego”, w pracy w kinie mam okazję obserwować coś, co mówi więcej niż niejedna recenzja. Widziałam fragmenty filmu i zrobiły na mnie ogromne wrażenie, ale dopiero reakcje klientów utwierdzają mnie w przekonaniu, że to jedna z najważniejszych premier roku. Ludzie wychodzą z sali w ciszy, w osłupieniu, często długo stojąc na korytarzu, zanim wrócą do codzienności. Wielu z nich podchodzi do kasy i mówi wprost: „To film, który trzeba obejrzeć”. I trudno się z nimi nie zgodzić.

 

 

„ Dom dobry” od premiery 7 listopada wywołuje w Polsce ogromne poruszenie - i mam wrażenie, że czuję to na własnej skórze każdego dnia. Pracując w kinie widzę, jak bardzo ten film emocjonalnie angażuje widzów. To nie jest produkcja, którą ogląda się dla rozrywki. To film, który wbija w fotel i zostawia ślad. Realistyczne przedstawienie przemocy domowej, powolne obnażanie mechanizmów kontroli, manipulacji i strachu sprawiają, że wielu klientów przyznaje, że zobaczyli na ekranie sytuacje, które znają z życia - swojego lub bliskich.

 

 

Film zaczyna się bardzo niewinnie. Gośka poznaje w internecie Grześka, zakochują się, a historia wygląda jak idealny początek wspólnej przyszłości. Oświadczyny w Wenecji, urok codzienności, romantyczne gesty. A potem… zaczynają się pierwsze pęknięcia. Jako pracowniczka kina widzę, jak widzowie wychodzą z seansu poruszeni właśnie tym: jak stopniowo i realistycznie film pokazuje, że przemoc nigdy nie zaczyna się od uderzenia. Najpierw są drobne komentarze. Potem upokorzenia. Kontrola. Izolowanie od rodziny. A później to, czego większość ofiar najbardziej się wstydzi – regularna przemoc fizyczna, często ukrywana za zamkniętymi drzwiami.