Prime Video Zaskakuje. „Ta Dziewczyna” To Thriller, Któremu Nie Ufasz Do Końca

Ten serial to naprawdę niezła jazda bez trzymanki. Na początku myślisz: okej, będzie jakaś romantyczna historia, chłopak poznaje nową dziewczynę, a matka trochę kręci nosem. Ale szybko okazuje się, że to wcale nie romans, tylko gra w kotka i myszkę. Miłość jest gdzieś w tle, a na pierwszy plan wychodzą kłamstwa, podejrzenia i psychologiczne gierki.

Bohaterowie i Relacje

Fabuła kręci się wokół młodego chłopaka, który poznaje Cherry – dziewczynę tajemniczą, trochę dziwną, a trochę fascynującą. Od razu widać, że coś w niej nie gra, choć nie wiadomo, czy to tylko pozory, czy faktycznie coś jest na rzeczy. Jego matka, mocno przywiązana do syna, nie potrafi pogodzić się z nowym związkiem i zaczyna mu towarzyszyć atmosfera coraz większej nieufności. Każdy odcinek sprawia, że coraz trudniej rozgryźć, kto tu gra czysto, a kto manipuluje.

Miłość, obsesja i kłamstwa. „Ta Dziewczyna” to serial, po którym nie wiesz, komu ufać.

Świetnym patentem jest sposób prowadzenia narracji. Te same sceny oglądamy dwa razy – najpierw oczami Cherry, a potem matki. I nagle okazuje się, że niby oglądaliśmy to samo, ale… wcale nie do końca. Drobne różnice w szczegółach zmieniają perspektywę i zaczynasz wątpić w to, komu wierzyć. Do tego dochodzą retrospekcje – cofamy się w przeszłość i odkrywamy kolejne warstwy kłamstw i sekretów.

Klimat Thrillera

Całość utrzymana jest w ciężkim, trochę dusznym klimacie thrillera psychologicznego. Masz poczucie, że bohaterowie żyją w świecie pozorów, a biedny chłopak jest tylko pionkiem – raz manipulowany przez matkę, raz przez dziewczynę. I serio, po paru odcinkach miałam wrażenie, że chciałabym go wyciągnąć z ekranu i potrząsnąć nim, żeby wreszcie przejrzał na oczy.

Cherry to największa zagadka tego serialu. Raz wydaje się totalnie psychiczna, innym razem wrażliwa i zagubiona. I tak siedzisz przed ekranem, kombinując: czy ona jest czarnym charakterem, czy to może matka pociąga za sznurki? Serial bawi się tym nieustannie – i to działa.

Zakończenie

A zakończenie? Cóż, trzyma w napięciu do ostatniej minuty i zamiast prostych odpowiedzi zostawia widza z poczuciem niepewności. To finał, który nie daje oczywistych rozwiązań, tylko jeszcze bardziej każe zastanawiać się nad tym, kto naprawdę był winny, a kto ofiarą. Trochę frustrujące, ale też cholernie klimatyczne.

Fabuła i tempo → 9/10

Narracja z dwóch perspektyw + retrospekcje = intryga, która wciąga i sprawia, że nie da się oglądać jednym okiem

Bohaterowie → 8/10

Matka i dziewczyna prowadzą zimną wojnę, a chłopak jest między młotem a kowadłem. Silne postaci kobiece, niejednoznaczne

Relacje i emocje → 9/10

Toksyczne, pełne napięcia, zamiast romansu dostajemy dramat psychologiczny z chorą zazdrością i kontrolą w tle

Styl i realizacja → 9/10

Klimat ciężki, mroczny, świetnie zagrany motyw dwóch perspektyw

Oryginalność → 8/10

Rywalizacja o faceta to temat stary jak świat, ale tutaj opakowany świeżo i z pomysłem

Świat przedstawiony → 8/10

Zwyczajna codzienność zamienia się w klaustrofobiczną przestrzeń pełną tajemnic

Przekaz i wartości → 9/10

Toksyczne więzi, obsesja i granice między troską a kontrolą

Wciągalność → 9/10

Jeden odcinek kończy się i od razu odpalasz kolejny, bo musisz wiedzieć, kto tu naprawdę manipuluje

Efekt końcowy → 9/10

Mocny thriller psychologiczny, który zostawia z poczuciem niepokoju i tysiącem pytań

Moje wrażenie → 9/10

Wciągnęłam się totalnie, czasem byłam sfrustrowana, czasem zagubiona, ale cały czas ciekawa, co będzie dalej. A finał? Zaskakujący i trochę niepokojący – idealne domknięcie tej historii