Filar - Ardżuk Hatarmał, Młody Tygrys, Ruda Głowa, Kai-Tohimon klanu Żurawia, Płomienisty Sztandar, Pierwszy Jeździec - jeden z dwóch głównych bohaterów powieści (obok Vuko Drakkainena), część rozdziałów opowiadanych jest z jego perspektywy, dzięki czemu bardzo dobrze poznajemy tą postać.

Wygląd

Filar pomimo bycia synem Cesarza opisuje swój ubiór jako prosty, praktyczny i skromny. Nosił „proste ubrania z surowego płótna”, składające się ze spodni, koszuli i kurtki. Do tego dochodziły filcowe buty o plecionych podeszwach. Kolor jego stroju był zazwyczaj „bury lub szaroniebieski” i miał nieskomplikowany wzór. Mimo prostoty, ubrania te były zawsze „czyste, całe i kompletne”. Porównuje swój wygląd i wygląd swoich braci do żołnierzy albo chłopów, co wskazuje na surowość i brak przepychu w jego codziennym stroju. W późniejszym okresie dzieciństwa otrzymał nową kurtę w kolorze ciemnej żółci, co było częścią eksperymentu z bystretkami. Brus nazywa go „Rudą Głową”, co znaczy, że ma czerwone lub rude włosy. Jego wygląd często cechują siniaki i stłuczenia, a później płytkie szramy i skaleczenia, co było efektem częstych intensywnych ćwiczeń, a później prawdziwej walki o życie. Podczas opuszczenia pałacu i udawania się do miasta, Filar zostaje przebrany w szaty zwykłego Sindara: ciemnożółtą kurtę z czarnymi obszyciami, luźne spodnie i filcowe buty na plecionych, rzemiennych podeszwach.

Podczas podróży po uciecze z Tygrysiego Pałacu nosi pleciony płaszcz przeciwdeszczowy i kapelusz, który często gubi. Nosi też żółtą kurtę tymenu piechoty, którą czasem odwraca na drugą, ciemnobrązową stronę, aby być mniej widocznym. Z czasem w wyniku tułaczki jego wygląd staje się coraz bardziej zaniedbany – jest pokryty kurzem i zaschniętym potem, a jego skóra swędzi od brudu. Po spotkaniu z Lemieszem, ma okazję umyć się w łaźni i przebrać w odświętne ubrania z klanowymi obszyciami, co jest dla niego powrotem do cywilizacji.

Cechy charakteru

Filar to postać o złożonym i dynamicznym charakterze, który ewoluuje wraz z jego doświadczeniami. Jest produktem kireneńskiej szkoły kształcenia przyszłych władców. 

Dyscyplina, Wytrwałość i Poczucie Obowiązku

Filar od najmłodszych lat jawi się jako zdyscyplinowany i wytrwały, co jest efektem surowego wychowania. Choć nienawidził rygorystycznych ćwiczeń, lodowatej wody i skąpych posiłków, a także ciągłych niewygód i niewyspania, był posłuszny i zdeterminowany. Wyniesione z kireneńskich kodeksów wartości – honor, odwaga i służba – są dla niego priorytetem.

Wrażliwość, Empatia i Zdolność do Refleksji

Mimo surowego wychowania Filar posiada emocjonalną, wrażliwą stronę. Był chłopcem, który tęsknił za ciepłem i beztroską dzieciństwa w Domu Cynobru. Wykazuje głęboką empatię i odpowiedzialność za powierzone mu bystretki. Opieka nad nimi uczy go ostrożności i refleksji w sprawowaniu władzy, a także tego, że nieustanne wydawanie rozkazów i nadmierna kontrola szkodzą, a poddani potrzebują swobody i samodzielności. Świadczy to o dojrzałości i zdolności do wyciągania wniosków z błędów.

Jego reakcja na śmierć Kimira Zyła jest głęboko emocjonalna i ludzka, przepełniona żalem i niedowierzaniem. Później mimo własnego cierpienia, jest w stanie spojrzeć z perspektywy na prostego rybaka, który okrada trupy, rozumiejąc jego motywacje i prostotę jego życia w obliczu wojny. Potrafi także z rozczuleniem myśleć o prostych, codziennych radościach, które utracił. Jest wrażliwy na cierpienie innych, co widać po jego reakcji na dobijanie rannych żołnierzy przez Brusa.

Inteligencja, Bystrość i Zdolności Adaptacyjne

Filar wykazuje się inteligencją i zdolnością do logicznego myślenia, zwłaszcza podczas dyskusji z Rzemieniem na temat polityki i ekonomii. Potrafi bronić swoich argumentów i szukać rozwiązań problemów państwa, mimo że początkowo go to męczy bardziej niż trening sztuk walki. Jego ciekawość i fascynacja nowymi doświadczeniami objawia się w entuzjazmie, z jakim podchodzi do zadania z bystretkami. Szybko opanowuje grę na piszczałce, stając się w tym biegłym i intuicyjnym, co świadczy o jego zdolnościach adaptacyjnych i bystrości umysłu.

Zna trzy języki bębnów, w tym ten najbardziej tajny. Jednak przyznaje, że zlekceważył i nie znał dokładnie religii Podziemnej Matki, co okazało się błędem. 

Strategiczne Myślenie, Innowacyjność i Odwaga

Kluczową cechą Filara jest jego zdolność do strategicznego myślenia i adaptacji. Widząc okrucieństwo i agresję Kimira Zyła, a także zagrożenie, jakie to niesie, Filar odczuwa niepokój i strach, ale przekształca je w determinację do obrony. Zamiast naśladować brata, szuka innowacyjnych rozwiązań, aby zyskać przewagę np. wymyślając dłuższe piki i tarcze z kory woskowca. Posiada silne poczucie odpowiedzialności za swoje „królestwo” i dobro swoich poddanych (bystretek). Mimo odrazy do okrucieństwa Kimira Zyła, wykazuje zdolność do realistycznej oceny sytuacji, uznając, że brat nie złamał zasad gry, lecz jedynie wykorzystał dostępne środki. To pozwala mu skupić się na własnych przygotowaniach, zamiast na denuncjowaniu brata.

Podczas ataku brata, Filar wykazuje się odwagą i przytomnością umysłu, mimo początkowego szoku i dezorientacji. Szybko podejmuje decyzje taktyczne, próbując zorganizować obronę. Nawet po utracie fletu i doznaniu obrażeń, jego wiara w bystretki i ich samodzielność okazuje się słuszna, co świadczy o jego głębokim zrozumieniu ich natury i wyszkolenia. Jest wytrwały w bólu, zmuszając się do działania mimo poważnego urazu.

Rozwój od Naiwności do Świadomości i Przetrwania

Na początku Filar wydaje się być naiwny i niedoświadczony, zwłaszcza w kwestii świata zewnętrznego i realnego życia poza pałacem. Jego wiedza o świecie pochodziła ze zwojów i opowieści, a jedynymi prostymi ludźmi, jakich widywał, byli pałacowi ogrodnicy, służący i niewolnicy, których uważał za szczęśliwych. Był chroniony i izolowany od trudów codzienności, o czym świadczy jego zdziwienie i zmęczenie podczas pierwszej wyprawy do miasta.

Mimo początkowej dezorientacji i zmęczenia miastem, Filar wykazuje się ciekawością świata i ludzi. Polubił wyprawy do miasta, obserwowanie ludzi i słuchanie rozmów, a także kupowanie drobnych przedmiotów i poznawanie obyczajów. Z czasem Filar zyskuje głębsze zrozumienie świata, widząc go nie tylko przez pryzmat pałacowych raportów, ale także przez doświadczenia z miasta. Potrafi powiązać abstrakcyjne dane o handlu i zbiorach z konkretnymi obrazami. Filar jest także spostrzegawczy i świadomy narastającego napięcia w imperium, dostrzegając zmiany w zachowaniu kapłanów dawnych bogów i rosnącą obecność symboli kultu.

W okresie dojrzewania Filar staje się emocjonalny i zdezorientowany przez nowe, silne uczucia. Opisuje swoje pragnienie nauczycielki Aiiny jako „pożar stepu”, „obezwładniającą tęsknotę za domem”, „gorączkę i pragnienie pośrodku pustyni jednocześnie”. Mimo silnego pożądania wobec Aiiny, wykazuje zdolność do uczenia się i samokontroli w sferze intymnej, co Aiina określa jako naukę zwycięstwa nad własnymi słabościami. Przejawia pokorę w obliczu jej lekcji i docenia ich wartość. Mimo ciężaru sytuacji i rozpaczy po zakończeniu nauki z Aiiną, potrafi przezwyciężyć smutek i podjąć dalsze „lekcje” od jej nowych służących, choć z początkową niechęcią.

W obliczu ataku i śmierci Irissy, Filar przejawia głęboki gniew, zimny jak lód. Pomimo szoku i rozpaczy, potrafi zachować godność i troskę o bliskich, prosząc ojca o honorowy pochówek dla Irissy i uznanie jej za swoją oficjalną konkubinę. W momencie upadku pałacu i śmierci rodziny, Filar, choć początkowo zszokowany i przerażony, wykazuje chęć walki i obrony honoru klanu, sprzeciwiając się rozkazowi ucieczki. Jednak ostatecznie, pod wpływem Rzemienia, przyjmuje na siebie ciężar odpowiedzialności za przetrwanie dynastii i pamięci o poległych. Od tego momentu jego charakter staje się bardziej zdeterminowany i świadomy swojej roli jako jedynej żywej pamięci o ginącym świecie.

Wewnętrzne Rozdarcie i Wola Przetrwania

Filar jest pogrążony w głębokiej rozpaczy po utracie rodziny, przyjaciół i całego świata, który znał. Odczuwa „straszne brzemię” konieczności dalszego życia i zazdrości zmarłym.

Początkowo uważa się za „niedorostka” i „ciężar” dla Brusa, wątpiąc w swoją zdolność do odwrócenia biegu wydarzeń. Jednak konfrontacja z myślą o ojcu i Rzemieniu, a także refleksja nad sukcesem Nahel Ifriji, wzbudza w nim wstyd i determinację. Postanawia walczyć i odbudować swoje dziedzictwo, odzyskując utracone ziemie i pokonując wrogów.

Pod wpływem Brusa, Filar stopniowo uczy się nowego sposobu myślenia i przetrwania. Próbuje skupić się na „tu i teraz”, odrzucając myśli o przeszłości i przyszłości, co jest dla niego formą radzenia sobie z traumą. Uczy się praktycznych umiejętności przetrwania w dziczy, takich jak znajdowanie wody w drzewach, rozpoznawanie jadalnych korzeni i orzechów, oraz leczenie ran. Jest zmuszony przyjąć prostszy, mniej cywilizowany styl życia. W konfrontacji z żołnierzami po raz pierwszy zabija, co jest dla niego szokującym doświadczeniem, ale przyjmuje to jako „tryumf konieczności”. Mimo wewnętrznych oporów, potrafi przekonująco udawać prostego Sindara, Ardżuka Hatarmała, co jest kluczowe dla jego przetrwania.

Biografia

Filar, urodzony w Roku Wody, był potomkiem Klanu Żurawia, jednego z potężniejszych klanów Kirenenu, dawnego zniszczonego już królestwa. Był potomkiem "zdrajcy", który przyjął nazwisko Tahaldin Tendżaruk, lecz jego pradziadek stał się pierwszym cesarzem Amitraju pochodzenia kireneńskiego. Pierwsze pięć lat życia spędził w Domu Cynobru, otoczony matczyną troską i słodyczami. W wieku pięciu lat jego beztroskie dzieciństwo gwałtownie się skończyło, gdy przeniósł się do Domu Stali. Rozpoczął tam intensywne i surowe wychowanie pod okiem Nauczyciela, który szkolił go w walce, jeździe konnej, łucznictwie oraz naukach ścisłych i humanistycznych. Mimo szlacheckiego pochodzenia, Filar był hartowany zimną wodą i jadał skromne posiłki, co miało go przygotować do roli przyszłego władcy. Do dziesiątego roku życia nie był świadomy swojego przyszłego statusu cesarza, mieszkając w Wiosce Chmur, kopii dawnych siedzib Kirenenu w Tygrysim Pałacu.

Filar miał dwóch braci: Kimira Zyła, okrutnego i ambitnego, oraz Czagaja, wrażliwego marzyciela.

Wojny bystretek

Ważną lekcją z dzieciństwa Filara było otrzymanie własnej wyspy z bystretkami. To doświadczenie miało nauczyć go rządzenia i odpowiedzialności. Dzięki temu odkrył, że nadmierna kontrola prowadzi do apatii i śmierci podopiecznych, co uświadomiło mu konieczność działania z rozwagą i dawania wolności podwładnym. Podczas "wojen byskretek" używając „długiego oka”, Filar obserwował braci. Wyspa Czagaja była zaniedbana, a jego bystretki apatyczne. Wyspa Kimira Zyła przypominała warowny obóz, a jego bystretki, szkolone do walki, dopuszczały się okrucieństw i grabieży, co wzbudziło w Filarze strach i świadomość zbliżającej się bitwy. W odpowiedzi na zagrożenie ze strony brata Filar podjął intensywne przygotowania do obrony i ostatecznie udało mu się obronić przed bratem.

Po bitwie Kimir Zył zmarł, zatruty rzewieniem, którego używał do trucia bystretek Czagaja. Filar opłakiwał brata, a jego pogrzeb trwał trzy dni. Wkrótce potem Filar, Czagaj i ich siostra Aasina wysłuchali opowieści Mistrza Zwierząt o „wilczym prawie”, które zakłada eliminację okrutnych szczeniąt. Rzemień, słuchając tej opowieści, uronił łzę, co zasugerowało Filarowi, że to on podjął decyzję o śmierci Kimira Zyła, uznając go za zagrożenie dla „stada”. W tym momencie Filar w pełni uświadomił sobie swoje przeznaczenie jako tohimona – „Pierwszego Wśród Równych” – i ciężar spoczywającej na nim odpowiedzialności.

*Młody Filar uczący swoje bystretki

Wypady do miasta i dojrzewanie

Codzienne lekcje z Rzemieniem w Domu Stali obejmowały sztuki walki, dyskusje o zarządzaniu państwem, ekonomii i polityce. Uczestniczył w naradach ojca i słuchał raportów o stanie imperium. Przełomowym momentem było wysłanie go przez Rzemienia na ulice Maranaharu, stolicy, aby poznał prawdziwy świat poza pałacowym komfortem. Przyjął nowe imię – Ardżuk Hatarmał – i został oddany pod opiekę Brusa syna Piołunnika. W mieście Filar stykał się z wulgarnością, hałasem, handlem, ale też z wolnością Kirenenów. Obserwował życie codzienne, rozprzestrzeniający się kult Podziemnej Matki, pojawienie się Ognia Pustyni (Nahel Ifriji) oraz wzrost liczby Czerwonych Wież w imperium.

Równolegle, Filar przechodził intensywną edukację seksualną pod kierunkiem nauczycielki Aiiny. Te „lekcje” miały na celu naukę samokontroli, zrozumienia natury pożądania i władzy kobiet nad mężczyznami. Aiina nauczyła go, jak radzić sobie z kobietami, które uważała za potężniejsze i bardziej niebezpieczne niż mężczyźni. Po „zwycięstwie” nad młodszą Mirah, Aiina uznała naukę za zakończoną, co wywołało u Filara smutek, ponieważ nie nauczył się miłości, lecz jedynie „tańca ciał”. Aby go pocieszyć, Aiina wysłała mu trzy nowe pokojowe: Fyallę, Tahelę i Irissę. W tym okresie, ze względu na pogarszającą się sytuację w mieście, Filar przestał wychodzić do Maranaharu.

Kryzys Czerwonych Wież

Imperium pogrążało się w kryzysie: susza, plagi i rosnący wpływ kultu Podziemnej Matki. Filar widział cierpienie ludzi, palenie ciał na ulicach i narastające napięcie. Pewnej nocy, po koszmarze o Nahel Ifriji, Filara zaatakowała skorpionica, wysłana przez zamaskowanego skrytobójcę - Czerwonego Kapłana. W walce Filar ranił napastnika, ale Irissa osłoniła go własnym ciałem, ginąc na miejscu. Jej śmierć, którą oficjalnie na jego prośbę pośmiertnie uznano za jego pierwszą oficjalną konkubinę i bohaterkę wojenną, była dla Filara ogromnym ciosem.

W odpowiedzi na zamach cesarz ogłosił kult Podziemnej Matki zbrodniczym i nakazał aresztowania kapłanów oraz zburzenie Czerwonych Wież. Jednak w noc planowanego ataku na Wieże wybuchła burza i spadł deszcz, a jednocześnie doszło do zdrady. Wojska, w tym siedemnasty tymen „Kamienny”, przeszły na stronę Podziemnej Matki i szturmowały Tygrysi Pałac. Filar dowiedział się od Brusa, że jego ojciec nie żyje, a Dom Cynobru, gdzie przebywała jego matka i Czagaj, został splądrowany, a wszyscy mieszkańcy wymordowani. Czagaj zginął, broniąc wejścia. W obliczu upadku pałacu Filar, zgodnie z ostatnim rozkazem ojca przekazanym przez Rzemienia, miał przeżyć i udać się na wygnanie. Jego misją było odzyskanie Tygrysiego Tronu, zburzenie Czerwonych Wież i położenie głowy Nahel Ifriji na grobie ojca. Rzemień podkreślił, że chłopak jest jedyną żywą pamięcią o ich świecie. Filar, choć chciał walczyć i umrzeć z honorem, zgodził się na ucieczkę z Brusem, widząc po raz ostatni walczącą i ginącą Aiinę.

*Atak na Tygrysi Pałac

Wygnanie

Filar, jako ostatni żyjący członek rodziny cesarskiej, Władca Tygrysiego Tronu i Kai-tohimon klanu Żurawia, stał się sierotą i uciekinierem. Jego świat – matka, ojciec, Aiina, Czagaj, Mistrz Zwierząt, cała Wioska Chmur – został zniszczony przez wojnę i pożogę wywołaną przez Nahel Ifriję, Ogień Pustyni. Pod opieką Brusa, swojego lojalnego poddanego i przewodnika, Filar uciekał z płonącego miasta, przemykając przez ciemne korytarze i ukrywając się w łodzi, którą płynęli rzeką. Brus instruował go, jak przyjąć nową tożsamość: Ardżuka Hatarmała, zubożałego Sindara z Kamirsaru, który powraca do domu z chorym ojcem po nauce u pisarza. Ta fałszywa tożsamość miała pomóc im przetrwać w obliczu rewolucji i powrotu Kodeksu Ziemi, który niszczył wszelkie „cudzoziemskie słabości” i „obce obyczaje”.

Filar był świadkiem okrucieństw wojny: mordów, grabieży i gwałtów, które go traumatyzowały. Brus uczył go przetrwania, odradzając bezpośrednią walkę i nakazując skupienie się na bieżących celach. Zdradził mu również, że jego kij jest wielofunkcyjną bronią szpiegowską. W koszu podróżnym Filara znajdowały się podstawowe przedmioty do życia w ukryciu oraz żelazna kula życzeń – pamiątka od Rzemienia, która stanowiła dla niego pocieszenie.

Po dotarciu do trzcinowiska, gdzie mieli przeczekać dzień, Brus na krótko opuścił Filara. W tym czasie Filar przeżył głębokie załamanie, ponownie doświadczając koszmarów i rozpaczy po utracie bliskich. Jednak ta chwila słabości doprowadziła do ponownego wzmocnienia jego determinacji. Filar postanowił nie poddawać się i szukać Brusa, kierując się honorem wojownika i dziedzictwem Klanu Żurawia. Snuł plany dotarcia do Kirenenu, by tam odnaleźć siłę i zniszczyć Ifriję. Późnym popołudniem Brus wrócił, przynosząc wieści o planach zamknięcia rzeki przez wroga i ujawniając, że ich prawdziwym celem nie jest zniszczony Kirenen, ale miejsce „poza znanym światem”, gdzie nikt ich nie znajdzie.

Absurdy wojny i Dwór Lemiesza

Dalej podróżowali pieszo, przez bagna i lasy, zawsze w nocy. Filar uczył się trudów marszu i radzenia sobie z niewygodami. Podczas jednej z nocy napotkali grupę uciekających żołnierzy. Paradoksalnie byli to żołnierze, którzy pozostali wierni cesarzowi, ale teraz byli tylko głodnymi bandytami na skraju śmierci. Wędrowcy nawet przed dotychczasowymi sojusznikami zmuszeni byli ukrywać swoją tożsamość.  Sytuacja eskalowała i Filar po raz pierwszy zabił człowieka, używając kija szpiega. Było to dla niego traumatyczne doświadczenie, potęgowane przez brutalne dobijanie rannych przez Brusa, który wyjaśnił mu, że „wojna to tryumf konieczności”.

Podczas dalszej podróży spotkali Lemiesza, kai-tohimona klanu Gęsi, który zaprosił ich do swojego domu. Filar był zdumiony, widząc kireneńską posiadłość i domowników, którzy zachowywali się i ubierali w sposób przypominający jego dawne życie. Lemiesz i jego rodzina, choć Amitraje, identyfikowali się jako „ostatni Kireneni”, odrzucając Kodeks Ziemi i wartości Nahel Ifriji. Gościna Lemiesza i jego sprzeciw wobec „bogini” dały Filarowi nadzieję i potwierdziły jego własne wartości. Byli to kolejni potencjalni sojusznicy, przed któymi Filar i Brus nie przyznali się do swojego pochodzenia.

Po opuszczeniu domu Lemiesza, Filar i Brus kontynuowali podróż, unikając wojsk i posterunków. Brus nauczył Filara „zasady czterech podobieństw”, która miała pomóc mu uniknąć schwytania. Spotkali kapłana Podziemnej Matki, który kazał im pomóc w pociągnięciu wozu. W przebraniu akolity, Filar dowiedział się od Brusa o ich ostatecznym celu: Sauragar, następnie Nahil-gył, a stamtąd karawaną przemytników soli przez Pustynię Końca Świata i Góry Barierowe, do „kraju potworów, barbarzyńców i bestii”, skąd przypływają wilcze okręty. Brus podkreślił, że jest to jedyne miejsce, gdzie Nahel Ifrija nie będzie w stanie ich odnaleźć. Ich tułaczka zaprowadziła ich w końcu do stóp Czerwonej Wieży.

Ciąg dalszy nastąpi...

ODWIEDŹ NAS: